Als je dit leest is je aandacht gericht op de letters. Misschien voel je wel iets van de focus die dat teweegbrengt. Aandacht is als een soort zaklamp of beter gezegd: aandacht is als een zoomlens met een heel groot bereik. Bij het lezen van deze tekst is de lens ingezoomd en je aandacht is gericht op de letters en de woorden. Je aandacht is bijvoorbeeld niet bij je omgeving, je lichaam of je voeten.

Aandacht is een flexibele beweging die je overal naar toe kan brengen. Als ik je vraag je aandacht naar je voeten te brengen, ben je daar zo. Je aandacht daar vasthouden, de lens gericht houden op je voeten is daarentegen wat moeilijker. Daar is wat extra energie voor nodig. Je kan bijvoorbeeld een keer proberen je aandacht bij je ademhaling te houden, te voelen hoe je in en uit ademt. Een paar minuutjes maar is voldoende om te ervaren dat het vasthouden van je aandacht best een dingetje is.

Normaal gesproken is aandacht namelijk een nogal onbewuste beweging. Het is chaotisch en onsamenhangend, het springt van het ene op het andere. Het gaat de hele tijd mee van de ene ervaring naar de andere ervaring. Het gaat mee met je denken, met lichamelijke sensaties, met je zintuigen. Je bent eigenlijk een soort speelbal van je ervaringen en je aandacht.

Een ervaring trekt je aandacht aan als een magneet. Aandacht wordt als het ware één met de ervaring, we noemen dat identificatie. Het ‘opgaan’ in je ervaringen creëert  een gevoel van een ‘ik’ en ‘mij’ die iets overkomt. Het op die manier meegaan met een ervaring is voor ons zo normaal, het gaat zo automatisch en onbewust dat we niet beter weten.

Het meegaan met een ervaring is een beweging naar buiten, weg van jezelf. Meditatie is je aandacht naar binnen verleggen. Als je met je volle aandacht naar binnen gaat, voel je de focus verdwijnen, de lens ontspant zich. Aandacht gaat op in Zijn, in gevoelde éénheid met Zijn, in dat wat je bent.