De voice-over is je interne stem die de hele dag overal wat van vindt. We zijn er zo aan gewend dat we het heel normaal vinden, maar als je er op gaat letten lijkt het toch wel een gekke gewoonte. Waarom geven we steeds innerlijk commentaar op het leven? Waarom zijn we daar ooit mee begonnen? Als baby deden we dat namelijk nog niet.

Ooit zei iemand tegen mij toen we het er zo over hadden: “O ja? Niet gek dat we dat doen? Mmm… wat denk je dat er zou gebeuren als iedereen hardop zijn of haar interne gedachten zou spreken? Ik denk dat heel veel mensen wellicht voor gek worden verklaard.”

Daarna ben ik er eens met wat extra aandacht op gaan letten. De interne dialoog is vaak onsamenhangend, van de hak op de tak, zichzelf continue herhalend en bijna altijd pratend over het verleden, of de toekomst. In ieder geval altijd over dingen die er nu helemaal niet zijn.

Vaak heeft je interne stem de aard van een soort voice-over. Zoals de commentator bij een voetbalwedstrijd voorziet je voice-over jouw leven met een ongevraagde ondertiteling. Veelal totaal overbodig. Je leven heeft helemaal geen ondertiteling nodig. Echter, als je dit door hebt of je bent je voice-over zat, is het erg moeilijk om er mee te stoppen. Waarom is het zo moeilijk om er mee te stoppen?

Als je goed kijkt naar de werking van je interne stem zal je zien dat het altijd voorafgaand en/of na afloop van een gebeurtenis, handeling of actie begint met ratelen. Tijdens de handeling zelf is de stem er niet. Ga maar eens na; als je je volle aandacht aan iets geeft, wordt het stil in je hoofd. De stem verdwijnt op de achtergrond. Als je nog wat dieper kijkt, kun je zien dat het gevoel van een ‘ik’ die iets doet, verdwijnt wanneer je je volle aandacht aan iets geeft. Het leven zelf neemt het over, het stroomt door je heen, zonder tussenkomst van een ‘ik’. Met het verdwijnen van je interne stem verdwijnt ook je ‘ik’-gevoel. De twee hebben een relatie, ze zijn met elkaar verbonden.

Je interne stem helpt je ego bij het creëren van zijn speciale ‘ik’-gevoel. Het is in wezen de stem van je ego die je het gevoel van een ‘ik’-beleving geeft. ‘Ik’ wordt voorafgaand of na afloop van een gebeurtenis gecreëerd.

Op deze manier eist het ego steeds weer het leven op. Het ego claimt het leven, het leven dat op zichzelf volledig vrij is en niets anders nodig heeft dan het leven zelf. Vrijheid is: leven zonder tussenkomst, zonder claim, zonder onnodig opeisen.