Voor 16:00 besteld, is zelfde dag verzonden
Gratis verzending vanaf €25
Altijd de leukste kaarten

Stilte momentjes

Als je stilte kan omarmen. Als stilte je rustplaats is, dan stopt de voortdurende zoektocht naar iets wat de leegte kan vullen.

De druppel

Lang geleden, voordat je geboren was, leefde je in de ‘oceaan’ die je moeder was. Die oceaan droeg je, je had nog geen idee van de zwaartekracht, je dreef in een veilige en liefdevolle omgeving. Je werd gevoed zonder er enige moeite voor te hoeven doen. Je hoefde zelfs niet te ademen, dat systeem treedt pas in werking na je geboorte. Je was in alles één met je moeder, je rustte volledig in zijn. Bewustzijn was nog oceanisch, puur en licht. Je was totaal verankerd in dat bewustzijn, je was dit bewustzijn, er was namelijk nog geen sprake van een ik. Je bent dat bewustzijn nog steeds, je bent nog altijd in die oceaan, maar er gebeurden wat dingen waardoor je dit vergeten bent.

Het begint allemaal met het terugtrekken van de ‘oceaan’, de vliezen breken en het water van je ‘oceaan’ stroomt weg. De zwaartekracht wordt voor het eerst voelbaar en de druk op je lichaam neemt toe. De geboorte begint, en opeens is er pijn, heel veel pijn. Daar, op dat moment, in die pijn ontstaat een ik-ben-besef. Ik-ben is misschien wel de eerste fragiele gedachte die zich in je vormt. Dit besef van ik-ben komt voort uit pijn, de pijn in je lichaam tijdens de geboorte. Het prille ik-ben-besef hecht zich via die pijn aan je lichaam. Dit later zal uit groeien tot de vaste overtuiging dat je je lichaam bent.

Als je wat later op de borst van je moeder ligt gebeuren er nog twee ingrijpende dingen die bepalend zijn voor het verloop van je leven:

  1. Je voelt je moeder nu anders; eerst was je één, nu ben je twee. Dat gevoel van afgescheiden zijn, gecombineerd met de pijn van de geboorte, creëert de eerste emotie: angst. Je net verse ik-ben-besef hecht zich naast je lichaam ook aan deze angst-emotie. Dit zal later uitgroeien tot de vaste overtuiging dat je je emoties bent.
  2. Je navelstreng wordt doorgeknipt en daarmee verdwijnt de automatische toevoer van voedsel. Je moet nu iets doen om aan voedsel te komen. In het begin is dat huilen en zuigen, maar wat belangrijker is: je ik-ben-besef hecht zich naast je lichaam en je emoties ook aan de grondgedachte ‘ik moet iets doen om te overleven’. Dit zal later uitgroeien tot de vaste overtuiging dat jij degene bent die controle heeft over het leven.

Door deze ervaringen wordt het oceanische bewustzijn, al is het allemaal nog heel fragiel, versluierd. Je wordt niet alleen gescheiden van je moeder, maar met de komst van je ik-ben-besef lijk je ook gescheiden te worden van het oceanische bewustzijn. Zo ontstaat de druppel die zich los waant van de oceaan. Daar waar je – voordat er eigenlijk sprake was van een ‘je’ – zonder enige twijfel verankerd was in het oer-zijn, is het anker voor het eerst verschoven naar iets anders dan deze natuurlijke, oorspronkelijke staat. Dat iets noem ik hier je ik-ben-besef, de eerste gedachte.

Tegelijk met de baby wordt er dus ook een nieuwe ik-ben geboren. Deze ik-ben zal uitgroeien tot wat wij vaak ego noemen. Ik noem het graag je ik-structuur. Je ik-ben-besef is de grondgedachte van alle verdere aannames waar je je leven mee vult.

De ik-ben komt op in het oceanische bewustzijn, in het zijn, in de oer-leegte. De druppel komt op in de oceaan, maar zoals we al eerder constateerden is het niet meer dan een gedachte, een gedachte die opkomt in de oceaan. Als de druppel een gedachte is, dan is het gevoel afgescheiden te zijn ook een gedachte.

Ik wil je meenemen naar een andere metafoor die prachtig laat zien hoe het proces van het uitgroeien tot een volle ik-ben werkt. Je hebt vast wel eens een spinnenweb bekeken. Het web hangt meestal maar aan vier hoofddraden. Deze hoofddraden dragen het web met zijn steeds kleinere cirkels van kleverige draadjes. Je ik-structuur is net als zo’n web. De draden zijn gedachten die uitgroeien tot aannames. De hoofddraden van je web zijn er ook vier. Het zijn je vier grondgedachten:

  1. De hoofddraad waar het geheel aan hangt is de eerste gedachte en aanname: ik-ben.
  2. De tweede draad is de gedachte/aanname: ik ben mijn lichaam.
  3. De derde draad is de gedachte/aanname: ik ben mijn emoties.
  4. De vierde draad is de gedachte/aanname: ik ben in controle, het: ik-moet-iets-doen-idee.

Tussen deze vier hoofddraden weef je in de loop van je leven de cirkels van je eigen ik-structuur-web.

Bij een baby is die structuur, de eerste draden van het web, nog heel fijn. Zo fijn dat het oceanische bewustzijn er nog gemakkelijk doorheen schijnt. Je kunt dat voelen, daarom zijn we ook zo graag bij een baby. Naast lief en klein vangen we ook nog iets op van dat pure bewustzijn, maar als je goed blijft kijken zal je na een paar maanden al wat kunnen voelen van de verdichting van de structuur, van het web dat zijn eerste draden weeft. Het ikje wordt sterker en komt meer op de voorgrond. Het zijn, het oneindige bewustzijn, wordt door het web steeds meer versluierd.

En nu ben je ouder, heel wat jaren heb je het idee van een ik-ben gevoed en is het gevormd tot de persoon die je bent. Tot een stevige structuur, een flink ego zeggen we dan, met al zijn dingetjes, gewoontes, ideeën en overlevingsstrategieën.

Het web, dat je al die jaren geweven hebt, is uitgegroeid tot een stevig web met veel gedachten-draden waar je volledig in gelooft. Net als bij een echt spinnenweb zijn de gedachten-draden kleverig. Deze kleverige draden houden je vast, ze houden je ego op zijn plek. Ze vangen je aandacht, nemen je mee en draaien eindeloze cirkels. Ze zijn zo plakkerig dat ze alles fixeren, ze fixeren in eerste instantie je ik-ben-besef. Ik-fixatie noemen we dat, ook wel identificatie. Na verloop van tijd ga je steeds meer geloven dat je het web bent. Je identificeert je volledig met alles wat er in je web gebeurt.

Terug naar de oceaan

De vraag is: hoe verkleefd ben je? Hoe dicht is je web geweven? Hoeveel licht van het oorspronkelijke oceanische bewustzijn, dat wat je werkelijk bent, schijnt er nog door heen? Kun je je nog iets herinneren van het oer-zijn?

Ergens, diep vanbinnen in je hart, herken je vast nog wel iets van dat oorspronkelijke bewustzijn en weet je dat het web niets anders is dan een gedachte. Een gedachten-web waar je, in meer of mindere mate, verstrikt in bent geraakt. Alle gedachten die je in je leven ooit hebt gehad, zijn verdwenen. Uiteindelijk zal ook de uit de klauwen gegroeide gedachte van je ik-web weer verdwijnen. Als je sterft verdwijnt ook deze grondgedachte en valt het web. Het hangt tenslotte maar aan een paar draadjes.

Net zoals je dagelijkse gedachten opkomen in… ja wat eigenlijk? Lege ruimte? En er weer in verdwijnen, zo is ook je ik-ben-gedachte ooit opgekomen in diezelfde lege ruimte. Het zal uiteindelijk ook in deze ruimte oplossen. Gedachten hebben namelijk geen vaste grond, geen wortels in de ruimte. Ze hebben echter wel de kracht, of liever gezegd het vermogen, zich aan dingen te hechten. Eerst aan je lichaam, dan aan je emoties en je handelen en later ook aan spullen. ‘Mij’ is, naast papa en mama, vaak het tweede woord dat we leren. Dit ‘mij’ blijft ons hele leven, alles en iedereen is ermee verweven. Zo begint het web vorm te krijgen. Gedachten worden aannames, aannames worden overtuigingen en samen vormen ze de kleverige draden van je ik-ben-web.

Als je het web dat is uitgegroeid tot je ik-structuur met al zijn neigingen en gewoontes kan zien voor wat het is, namelijk niets meer dan een gedachte, dan beginnen de draden wat losser te worden en laten sommigen misschien los. Stil worden is een krachtig oplosmiddel. Adem is een krachtig medicijn. Meditatie is een krachtig medicijn, maar dan wel de juiste meditatie.

Er zijn tegenwoordig heel veel meditatie-technieken, programma’s, cursussen en workshops waar je leert aan jezelf te werken, een betere versie van jezelf te worden. De vraag is echter: welk zelf? Het zelf dat je de afgelopen jaren hebt opgebouwd en dat is uitgegroeid tot je ik-structuur? Of het zelf dat je was voor je geboorte, het oorspronkelijke bewustzijn, de oceaan? Het antwoord is vrij makkelijk: investeer niet te veel in de eerste variant, het versterkt alleen maar je web. Vergeet niet; het is een gedachte, een illusoir web dat altijd verandert en uiteindelijk net zoals alle andere gedachten gewoon verdwijnt. Werken aan de tweede variant, je ware zelf, is misschien wel een nog grotere grap. Dat zelf heeft het echt niet nodig! Wat zou jij nog aan het oorspronkelijke bewustzijn kunnen verbeteren?

Wat zou de druppel nog aan de oceaan kunnen toevoegen?

Precies… alleen zichzelf.

Zoals de druppel oplost in de oceaan, waar hij ooit in ontstond, zo lost ons gedachten-web op in het bewustzijn waar het ooit in opkwam. Er is dus eigenlijk niet zoveel dat je kunt ‘doen’. Het loslaten van een gedachte heeft meer te maken met overgave en je gehechtheid aan die gedachte opgeven.

Dit is wat je eventueel zou kunnen ‘doen’:

  • Het web wat dunner maken, wat meer open en transparant, zodat er meer licht, liefde en stilte doorheen kan schijnen.
  • De draden minder kleverig maken door te oefenen in aandachtig zijn.
  • Je anker verleggen van je ‘ik’ naar je hart, het centrum van je zijn.
  • En misschien hier en daar een draadje doorknippen.

9,95

Week Scheurkalender met 52 Stilte Momentjes voor een heel jaar inspiratie.
Stilte Momentjes zijn stille uitnodigingen om wat dieper in jezelf en het leven te kijken dan gebruikelijk. Je zou ze zelfs als een kleine oefening kunnen ingaan, een mindfulness oefening voor je hart. Voor deze kalender zijn geen bomen gekapt. Hij is klimaatneutraal gedrukt, met bio-inkt op papier gemaakt van bladeren en stengels uit oogstafval.

Meer verhalen

“Wilt u mij stilte leren?”, vroeg ik. “Ah!”’ zei de meester. Hij scheen ingenomen. “Is het de grote Stilte die je wilt?” “Ja, de grote Stilte.” “Welnu, waar denk je dat ze gevonden kan worden?”, vroeg hij. “Diep binnenin mij, neem ik aan. Als ik maar diep naar binnen
Er was eens een vader die met zijn zoontje naar een ver land reisde. Onderweg moesten ze een hoge berg over en vlak bij de top daarvan brachten ze de nacht door in een hut. Bij het aanbreken van de dag verdreef de zon de duisternis en kleurde met

Product succesvol toegevoegd aan je mandje!