Een groepje vrienden wandelde door de bergen toen ze opeens achter zich donkere wolken omhoog zagen komen. Een dreigend onweer naderde en schuilen was de enige oplossing. Iets verder voor zich op de helling zagen ze een hut liggen waar wat schapen rondliepen, daar zouden ze misschien wel onderdak kunnen vinden. Toen ze dichterbij kwamen zagen ze de herder op een bankje naast de deur zitten. Ze begroeten hem en wezen op het onweer dat langs de helling omhoog kroop. “Bent u niet bang, zo alleen hier in de bergen, met dat onweer?” vroegen ze hem. “Ik ben blij dat het nog daar hangt”, zei de oude man. Wat verbaast over zijn antwoord zei een van de vrienden: “Maar, het is zo hier en dan breekt het los!” “Ik ben blij dat het nog daar is, ik ben blij als het hier is en ik ben blij als het weer wegtrekt.” antwoordde de herder. De vrienden keken elkaar aan, dachten even over dat antwoord na en toen vroeg een van hen: “Nou, dat zou ik ook wel willen kunnen! Hoe doet u dat?” Nu was het de herder die wat verbaast keek en nadacht. Uiteindelijk zei hij: “Ik geloof niet dat ik echt iets doe.”