Je kent het vast wel, het is namelijk een wijdverbreid fenomeen, iedereen doet het; praten tegen je zelf.
Je interne stem die de hele dag overal wat van vindt. We zijn er zo aan gewend dat we het heel normaal vinden. Maar als je er op gaat letten lijkt het toch wel een wat gekke gewoonte. Waarom geven we innerlijk steeds commentaar op het leven? Waarom zijn we daar ooit mee begonnen, ik bedoel als baby deden we dat nog niet.
Ooit zei iemand tegen mij toen we het er zo over hadden: “O ja? Niet gek dat we dat doen? Mmm… wat denk je dat er zou gebeuren als iedereen eens hardop zou zeggen wat er nu alleen intern gezegd wordt. Ik denk dat heel veel mensen voor gek verklaart zouden worden.”
Daarna ben ik er eens met wat extra aandacht op gaan letten. De interne dialoog is vaak onsamenhangend, van de hak op de tak, zichzelf continue herhalend en bijna altijd pratend over het verleden of de toekomst. In ieder geval altijd over dingen die er nu helemaal niet zijn.
Vaak heeft je interne stem de aard van een soort voice-over. Zoals de commentaarstem bij een voetbalwedstrijd voorziet het je leven van een ongevraagde ondertiteling. Veelal totaal overbodig, je leven heeft helemaal geen ondertiteling nodig. En als je dit een keer doorhebt of het gewoon zat bent, waarom is het dan zo moeilijk om er mee te stoppen?
Als je goed kijkt naar de werking van je interne stem zal je zien dat het altijd voorafgaand of na afloop van een gebeurtenis, handeling of actie begint te ratelen. Tijdens de handeling zelf is die stem er niet. Ga maar eens na; als je je volle aandacht aan iets geeft wordt het stil in je hoofd. De stem verdwijnt op de achtergrond. En als je nog wat dieper kijkt kun je zien dat als je je volle aandacht aan iets geeft ook het gevoel van een ‘ik’ die iets doet verdwijnt. Het leven zelf neemt het over, het stroomt door je heen zonder tussenkomst van een ‘ik’. Dit wordt vaak ook wel flow genoemd. Met het verdwijnen van je interne stem verdwijnt ook je ‘ik’-gevoel. De twee hebben een relatie, ze zijn met elkaar verbonden.
Je interne stem helpt je ego bij het creëren van zijn speciale ‘ik’-gevoel. Het is in wezen de stem van je ego die je het gevoel van een ‘ik’-beleving geeft. ‘Ik’ wordt voorafgaand of na afloop van een gebeurtenis gecreëerd.
En zo eist het ego steeds weer het leven op. Zo claimt het ego het leven, het leven dat op zichzelf volledig vrij is en niets anders nodig heeft dan het leven zelf. Het leven LEVEN zonder tussenkomst, zonder claim, zonder onnodig opeisen is vrijheid.