Je kent dat vast wel; je hebt een indrukwekkende droom. Als je wakker wordt weet je nog precies waar de droom over ging. Het is zo dichtbij en levend dat je je niet kan voorstellen dat je het ooit zal vergeten. Je stapt onder de douche, probeert de droom weer terug te halen en merkt dat er al delen verdwenen zijn. Aan het ontbijt wil je er wat over vertellen, maar helaas is de herinnering aan de droom is geheel verdwenen en weet je alleen nog dat je gedroomd hebt.
Precies zo gaat het ook met het ongerepte bewustzijn waar je in vertoeft tijdens je slaap. Zodra je wakker wordt, schuift je ik-bewustzijn ervoor, net als een gordijn voor het raam schuift waar het licht door schijnt. Er is eigenlijk geen kamer, er is alleen grenzeloze ruimte die versluierd wordt door de identificatie met je ik-bewustzijn. Ga maar eens na wat je eerste gedachte is als je wakker wordt. Je zult zien dat het heel vaak een ik gerichte gedachte is. Na die eerste gedachte begint het dagelijkse geratel als vanzelf zonder dat jij daar enige controle over hebt. Je stapt onder de douche, en dat herken je vast wel, het geratel wordt alleen maar erger en gaat vaak gepaard met droomachtige gedachten. Het ongerepte bewustzijn waar je een paar minuten geleden nog volledig in verbleef is niet meer te herkennen, het wordt overschreeuwd door je gedachten.
Het zijn deze gedachten die je het gevoel van af gescheidenheid geven, het zogenaamde idee dat je een opzichzelfstaand individu bent, los van alles en iedereen. In de basis komt het neer op het gevoel: Ik en de rest van het universum. Aan het ontbijt is deze toestand al geworden tot de normale gang van zaken zoals die elke dag ervaren wordt.
Maar het leven zelf is al bewijs genoeg om aan te tonen dat deze aanname van af gescheidenheid, dit idee van een losstaand individu niet klopt. Je zou het geen dag uithouden als je werkelijk los zou staan van het universum. En buiten dat, hoe kan er een plek zijn die losstaat van het universum? Waar zou dat moeten zijn? Alleen in onze mind?
Zo begint vlak nadat je ’s morgens wakker wordt dus de illusie, de illusie van een ik-bewustzijn, een ego. Het springt op je en brengt je weer in slaap, een andere soort slaap, maar toch. De droom gaat nadat je wakker wordt dus gewoon door. De herinnering aan het ongerepte bewustzijn dat je bent is geheel verdwenen achter de sluier van deze identificatie-droom.
Dat ongerepte bewustzijn is er altijd ook als de identificatie-droom je volledige aandacht heeft. Het universum is er gewoon ook als jij denkt dat je er los van staat en je het idee hebt dat je verblijft in je eigen ‘universum’. Als bewustzijn er gewoon is en het universum er gewoon is waarom zouden wij daar dan nog een ik overheen willen plakken? Wat zou jij met een ik-bewustzijn nog aan de totaliteit van het universum kunnen toevoegen? Als je de verkleving met je ik-bewustzijn opgeeft, blijft alleen bewustzijn over. Jij bent daar een expressie van net zoals je een expressie bent van het universum. Je bent de golf in de oceaan. Zonder tussenkomst van jou is deze expressie direct, onmiddellijk en totaal. Zonder tussen komst is deze expressie het meest dichtbij, het is wat je bent en dat wat je bent is het meest dichtbij. Het is het meest intieme.
Stilte is de poort naar deze intimiteit.
Met dank aan Naropa, meester en vriend, voor een hele mooi Satsang.